Internationale Reddingsactie: Squirmy
Sharon Smallbone, tekst en foto
Vertaling in het Nederlands Heidi Muijen & Joke Koppius
Waarschijnlijk was Squirmy Pup de eerste hondenredding waar ik ooit bij betrokken was; een aangelijnde kippenbewaker die op mijn honden uitlaatroute lag. Ik bracht hem altijd wat koekjes en zorgde ervoor dat hij onderweg vers water kreeg. Hij liet mij geen keuze.
Toen mijn zus tijdens de vakantie bij mij logeerde, ontwikkelde zij de gewoonte om met hem te stoeien als ze mijn honden aan het uitlaten was.
Nadat ze was vertrokken, leidden de honden me routinematig naar Squirmy toe. Hij was zo opgewonden om wat aandacht te krijgen dat ik de bezoekjes aan hem moest voortzetten.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem teleur te stellen. Het onvermijdelijke. Mensen gaan op vakantie en beginnen met de beste bedoelingen aan iets, dat andere mensen moeten afmaken.
Omdat hij geen naam had en hij van plezier kronkelde als ik naar hem toe ging, noemde ik hem Squirmy Pup.
Natuurlijk had ik hem opgezadeld met een van die prozaïsche namen waar je later spijt van krijgt.
Ik was niet de enige die hem verzorgde. Een Oostenrijkse dame die een zomerhuis in de buurt had, nam regelmatig restjes voor hem mee. Zo kregen wij een band door onze gedeelde zorg voor de hond, die deze dame ‘Filos’ (vriend) noemde.
Hoe dan ook, er kwam een tijd dat de eigenaar van Squirmy geen kippen meer hield. En omdat hij geen functie meer had, werd hij ontketend en aan zijn lot overgelaten. Door zijn lange geketende bestaan, raakte hij geïnstitutionaliseerd: hij was het verleerd hoe te leven!
Ik probeerde hem altijd samen met mijn honden uit te laten. Hoewel hij het oprecht probeerde, bevroor hij steeds op het moment dat zijn oude ‘thuis’ uit het zicht was. Dan zette hij zijn hakken in het zand en had ik geen andere keuze dan hem weer terug te brengen.
Geleidelijk aan verhoogde ik de afstand en hand in hand zijn wil om mee te lopen. Uiteindelijk was hij volkomen gelukkig als we op onverharde wegen liepen. Maar zodra we op een verharde weg kwamen, stopte hij. Dan moest ik hem altijd dragen tot we weer op een onverhard pad wandelden.
Gelukkig had zijn verhaal een happy end. Ik zette een campagne op touw om een nieuw huis voor hem te vinden. Samen met een liefdadigheidsinstelling startte ik het vaccinatie- en quarantaineproces. In een kennel vond ik een plek voor hem en van een aardige man genaamd Con kreeg hij een opkikker.
Ik had Con eerder geholpen bij het adopteren van zijn eigen Kefalinische hond. Hij runde marktkramen in Liverpool en bood aan om posters van Squirmy op te hangen en zo te proberen een nieuwe eigenaar voor hem te vinden.
Con had een troef in handen. Er waren een aantal geïnteresseerden, maar hij koos de perfecte. Een vrouw die onlangs haar hond had verloren. Ze zweerde dat ze haar overleden hond herkende in de hond op de foto. Zoals deze uit zijn ogen keek was voor haar het teken dat ze hem moest adopteren. Toen hij in zijn nieuwe huis aankwam, werd Squirmy omgedoopt tot Lucky en dat was hij inderdaad.
Hoewel zijn nieuwe baasje nog nooit op Kefalinia was geweest, kreeg hij gezelschap van nog eens vier Kefalinische honden. Niet verwonderlijk, gezien hun unieke en boeiende inborst. Hoe zwaar hun leven ook is geweest, ze hebben vaak een mooi, zachtaardig karakter. Er was veel vraag naar deze honden in Duitse opvangcentra, omdat ze meestal heel snel konden worden herplaatst.
Dus Lucky en zijn maten hebben een leven als God in Frankrijk: ze luieren op de meubels, ravotten samen en lopen elke dag kilometers zonder aanlijning. Ik vind dan ook dat hij zijn ‘Lucky’ gesternte moet bedanken dat zijn oorspronkelijke eigenaar zijn kippen heeft weggedaan, want anders was er nooit zoiets moois gebeurd.
