Verhaal van Heidi Muijen
Eens, in prehistorische tijden in de diepste wateren, ontmoette een dappere Octopoda een purperslak.
Deze stelde zich voor als Nucella lapillus en pochte dat de gehele Noordzee en de Atlantische Oceaan van de Straat van Gibraltar tot de poolzee tot haar domein behoorde.
“Echt een ideale plek, wanneer je dol bent op schelpdieren…”
Octopoda antwoordde:
“Vertel me meer over je schelpdieren dolheid!”
Nucella kroop terug in haar schulp:
“Of jij als Koppotige daar een snars van zult snappen, betwijfel ik…”
Octopoda verschoot van kleur ― van indigo blauw naar diep zwart:
“Met mijn acht tentakels en gevoelige noppen voel ik iets bij jou Nucella, dat geen ander schelpdier ooit bij mij opriep… iets ondoorgrondelijks en dwarsdoorboorbaars, iets extreem schofterigs en schoons…”
Nucella verslikte zich:
“Geloof toch die zwartmakerij niet, dat we roofzuchtig zouden zijn.
Wij boren wel gaten in schelpen van zeeslakken, vooral mosselen en zeepokken, en zuigen dan.
Van hun slijmerige inborst maken wij iets schitterends…
Kom mee!”
Nucella zwom naar een ondieper gedeelte van de zee waar het zonlicht met de golven danste.
Daar spoot zij uit een ader bij haar kop een heldere vloeistof:
Deze werd eerst bleekgroen, dan blauw en uiteindelijk roodpaars: het koninklijke purper!
Octopoda werd stante pede zilverbleek:
“Welk een metamorphosis…”
Al haar drie harten bonkten heftig, zodat haar acht tentakels alle kanten op zwierden.
Nucella schoot in de lach:
“Kom eens wat dichterbij en deel in dit mysterie, zodat je niet duister, doch “keizerlijk” verkleurt.
Nucella spoot een flinke straal van de koninklijke paarse vloeistof naar Octopoda, zij nam het allemaal op en transformeerde zichzelf in deze koninklijke kleur …
