Internationale reddingsactie: Binnie
Sharon Smallbone, tekst en foto
Vertaling in het Nederlands Heidi Muijen & Joke Koppius
Mensen betrapten mij op belachelijke situaties, waarin ik dieren probeerde te helpen. Vooral mijn Binnie avontuur ging als een lopend vuurtje over het eiland.
Ik liep met de honden over het onverharde pad bij mijn huis en ik moest op mijn schreden terugkeren. Als ik het me goed herinner, was het om een potentieel gevaar voor landbouwhuisdieren en honden te vermijden.
Dat kan een herder zijn die zijn schapen drijft of een paar stieren die een beetje dicht bij het pad zijn vastgebonden en nogal te geïnteresseerd lijken in de honden. Wat het ook was, als het erop leek dat er problemen zouden kunnen komen, handelde ik altijd voorzichtig.
Op die dag liep ik terug en ik hoorde een kat in nood. Een echte wanhoopschreeuw om hulp. Het is natuurlijk erg behulpzaam drie honden te hebben die mee willen doen als dit soort dingen gebeuren! Want elk wezen, dat al in grote moeilijkheden verkeert, kan het best getroost worden door drie vreemde overenthousiaste dieren die hun neus in de penarie willen steken.
Ik kwam erachter dat de kat vast zat in een vuilcontainer. Als je het verband nog niet gelegd hebt, zo kwam Binnie aan haar naam. Deze gemeenschappelijke vuilvoorziening bestaat uit grote metalen groene bakken met een schuifdeksel en een klein afvoerpijpje aan de onderkant zodat regenwater eruit kan lopen.
Een poesje, te klein om eruit te klimmen, had geprobeerd via de afvoerleiding naar buiten te komen en was daarbij vast komen te zitten. Haar hoofd stak helemaal uit de pijp, maar ze zat vast en kon er niet in of uit. Ik bond de honden aan het hek en klom in de lege container maar kon het poesje niet verplaatsen. Ik durfde niet te hard mijn best te doen, bang om haar hoofd eraf te trekken.
Dus op naar een vriendin, die in de buurt woonde, om wat olie te vragen. Ze had toevallig een paar vrienden op de koffie. En zo gingen we met zijn drieën op weg naar de container. We schonken de olie in; het poesje zat nog steeds vast; en er was ook nog dat ‘kattenkopdilemma’.
Ik belde mijn vriend Allyn die me een paar keer had geholpen met dierencrises, maar hij was weg en het zou een tijd duren om hier te komen. Toen herinnerde ik me Chris, die vroeger brandweerman was en ook vlakbij woonde. Brandweerlieden weten toch alles van redding uit lastige situaties? Dus ging ik hem ook halen.
We gingen terug naar de container en tegen de tijd dat we ons hadden gehergroepeerd om een plan te formuleren, kwamen Allyn en Judith opdagen. Dus de reddingscrew bestond nu uit zeven mensen en de drie aan het hek vastgebonden honden. Later kwam ik erachter dat iemand had voorgesteld, terwijl ik er niet was, het poesje met een baksteen op het hoofd te slaan. Gelukkig kwamen alle anderen in opstand tegen die suggestie! Uiteindelijk deed de olie zijn werk en we bevrijdden haar met hoofd en al.
Toen ging ik de reddeling naar huis brengen. Allyn en Judith wilden met mij meegaan; en zo ontspon zich nog een grap. Ik stapte bij Allyn in de auto, terwijl ik de arme doodsbange Binnie vasthield. Judith rende met mijn drie honden ― aan hun rekbare lijnen, kriskras door elkaar en verstrikt rakend wanneer ze langzamer ging lopen ― achter de auto aan.
We kwamen thuis aan. Ik denk dat het ongeveer drie baden vergde om de olie en het vuil van Binnie te krijgen. Ze was zo getraumatiseerd dat ze zich eraan overgaf. Maar toen ze een beetje bijkwam, schoot ze achter de bank en daar heb ik haar te eten gegeven. Daar liet ze ook veel rommelige cadeautjes achter die ik weer moest opruimen.
Maar ze was ook koud en nat en de verleiding van de kachel overwon haar angst. En er was mijn geweldige hond Aliti. Hoe eng de nieuwe plek voor een poesje ook was, ze wist altijd dat hij betrouwbaar was. Ze zat in de directe warmte van de kachel, droogde zich af en Aliti likte haar schoon terwijl ze daar zat.
De kleine verdronken rat veranderde uiteindelijk in een prachtige Cyperse kat. Ze kreeg vele goede bonusjaren als zeer geliefde huiskat.
