Bewonderend, verwonderend … van mens tot slak

Naar autobiografische film en verhaal van Kristina Wassiljew en een Indiaas verhaal

Erfan Pourmohammadi

We zijn omcirkeld door bewonderenswaardigheden … als we toch eens oprecht opletten! De schoonheid van een slak, een bescheiden dier wordt bijna als onbelangrijk beschouwd, terwijl zij ons tot bewonderen en verwonderen kan brengen met zoveel mooie eigenschappen en levenslust!
Zoals in het bijzondere verhaal en de autobiografische korte film van Elisabeth Tova Bailey, die gaat over een tijd waarin ze door ziekte aan bed gekluisterd was.

Wijze schoonheid van een wilde slak

De film toont Bailey’s buitengewone intieme relatie met een slak, die haar slaapkamer zijn nieuwe thuis noemt.

Zij gaat op onderzoek uit over haar nieuwe vriend in donkere tijden, de wilde slak. Slak is een nachtdier en gaat in de nacht eten. Op een nacht hoort ze geluid van het eten van de slak. De slak bijt aan een stuk papier op de tafel. Mevrouw Bailey verwondert zich en gaat steeds meer lezen over slakken. Ze kijkt niet alleen maar ze ziet, ziet hoe slakken leven en dat geeft haar kracht om door te gaan.

De wilde slak heeft 2642 tanden (andere soorten tussen 10.000 en 12.000), het tandensysteem werkt wonderbaarlijk en herstelt zich wanneer dat nodig is. Als de voortanden versleten zijn, komen automatische de achterste tanden steeds naar voren. Zij kan tot 1/12 van haar gewicht water drinken en water sparen (net als een kameel). Slak kan met haar mond en ook met haar been water drinken. Dit bescheiden dier dat vaak niet eens opvalt bestaat al een half miljard jaren en het is zo functioneel en goed gebouwd, dat er geen veranderingen in de evolutie nodig waren.

De slak heeft alleen drie zintuigen; namelijk ruiken, smaak en gevoel (aanraking). Zij hoort helemaal niks, dus woont in totale stilte. Zij kan wel driedimensionaal ruiken. Als haar schelp kapot gaat kan het lichaam het weer herbouwen met behulp van slijm.

Het slijm van slak is ook een wonderbaarlijk verhaal:

Slijm betekent alles voor een slak: beweging, verdediging (als gevaar dichtbij komt, gaat ze een slechte geur verspreiden), genezing, reparatie van beschadigde onderdelen, paren/vrijen, de bescherming van haar eieren. Het is ongelofelijk dat de chemische samenstelling van slijm naar omstandigheden kan veranderen!

Slakken kunnen op de meest scherpe voorwerpen, zoals een chirurgisch mes, glijden zonder zich te verwonden. Een slak kan 50 maal meer haar eigen lichaamsgewicht tillen; en als het erg zwaar wordt gaat ze steeds slijm spugen om de beweging op de weg makkelijker te maken. De slak is een wereld apart, vol van wonderen.

Slak kan zich op non-actief zetten en kan jaren haar metabolisme tot een bijna-dood-toestand verlagen. Wanneer levensomstandigheden gunstiger zijn, komt ze weer in het leven. Om energie te besparen maakt ze een soort dubbelglas constructie (isolatie) op de opening van haar lichaam voordat zij gaat slapen. Slak heeft het mannelijke en vrouwelijke geslacht in zich. Normaliter gaan ze paren als ze een geschikte partner (prins op het witte blad) tegenkomt, maar als het nodig is kan zij zichzelf zwanger maken.

Het geluk van een toevallige ontmoeting — de kracht van imperfectie

Mevrouw Bailey voelt zich elke dag meer geïnspireerd door haar vriend de wilde slak en begint steeds meer de betekenis en de schoonheid van het leven te snappen. Zo komt zij uit de ziektebed en begint het boek te schijven over de genezingskracht van deze toevallige ontmoeting.

De film inspireert mij na te denken over de schoonheid van het leven, de wijsheid van dieren die niet als edel of schoon worden de gezien, de heling door verwondering, bewondering en ontmoeting. Mevrouw Bailey bezit ‘beauty is in the eye of the beholder’, zodat zij de gelukkige ontmoeting met een slijmerig dier, dat toevallig haar pad kruist, toelaat — zodat het haar genezing en inspiratie brengt!
Die kracht van imperfectie herinnert mij aan een oud Indiaas verhaal …

De wijsheid van de gebroken pot

Een oude vrouw had twee kannen water, die ze op haar schouders droeg op een houten paal. Een van de potten had een scheur waaruit een deel van het water over de grond stroomde. De andere pot was heel en het water erin bereikte steeds de goede bestemming. Lange tijd ging dit elke dag op deze manier en nam de vrouw nam altijd anderhalve kan water mee naar huis.

De gebroken pot schaamde zich evenwel zo voor zijn probleem dat hij maar de helft van zijn taak kon volbrengen. En na twee jaar kreeg deze er genoeg van en sprak de oude vrouw aan. De oude vrouw glimlachte en zei, is het je opgevallen dat de prachtige bloemen aan jouw kant van de weg zijn gegroeid en niet aan de kant van de perfecte pot!? Zonder jou zouden deze schoonheden mijn huis niet opfleuren! Gedurende deze twee jaar heb ik deze bloemen geplukt en mijn huis ermee versierd.

Ieder van ons heeft een gebroken leven en onvolmaaktheid, maar dit zijn de kenmerken die het leven juist leuk en plezierig maken, als we de kracht van imperfectie begrijpen. Het kan zijn dat we ons perspectief moeten veranderen, onze percepties moeten aanpassen en naar het goede in ieder van ons moeten zoeken. Misschien is alles in je omgeving een leidraad voor bewondering en verwondering…