De Kikkers die om een Leider vroegen
Door een Antambahoaka uit Mananjary[1]
Naverteld door Marcel Reyners
Zoals men weet, leven de kikkers in een vijver. Ze hadden geen leider, regeerden zelf en genoten de grootst mogelijke vrijheid. Op een dag kwamen ze in grote getale samen en besloten ze een leider te kiezen want het gebrek daaraan begon zwaar te wegen.
Zij vroegen raad aan de zon hierover. Hun verlangen naar een leider overtuigde hen dat hij een bron van voorspoed voor hen en hun familie zou zijn.
Die dag brandde de zon hevig: zij begon te lachen toen ze het verzoek van de kikkers hoorde. Ze sneed een klein stukje hout, gooide dit in de vijver waarvan het water bewoog bij de val. De kikkers schrokken hevig en durfden niet dichterbij komen. Toen alles weer rustig was en ze zagen dat niets meer bewoog, kwamen ze zachtjesaan dichterbij. Ze bekeken het langdurig en toen ze haar geen enkele beweging meer zagen doen, kwamen ze zonder enige vrees boven water.
Wij willen, zeiden ze geen onbeweeglijk voorwerp dat niemand beroerd. Geef ons een ander.
Daarop stuurde de zon een reiger. Zodra deze aankwam begon hij de kikkers op te eten, zoveel als zijn maag het toeliet.
De kikkers richtten zich in het geheim tot de maan en smeekten tussen te komen bij de zon zodat deze de reiger zou wegnemen en het stukje hout terug zou geven.
Ik heb jullie twee leiders gegeven, zei de zon, een zachte en een wrede. Jullie hadden die eerste moeten behouden, mijn beste kikkers. Jullie hebben spijt en missen het kleine stukje hout slechts sinds het moment dat de reiger jullie leider werd.
Herinner jullie daarom het spreekwoord: wie zachtheid zoekt en dan toevallig bitterheid ontmoet, zal dat niet kunnen verdragen.
[1] Uit de orale traditie van Madagaskar, sterk gelijkend op de fabel van Jean de la Fontaine: Les Grenouilles qui demandent un Roi
